تلویزیون های سه بعدی زمانی در دنیای تلویزیون ها به عنوان یکی از نوآوری های بزرگ شناخته می شدند. این تلویزیون ها وعده تجربه ای منحصر به فرد و جذاب از تماشای فیلم ها و برنامه های تلویزیونی را می دادند. با این حال، این تکنولوژی علی رغم تبلیغات گسترده و امیدهای زیاد، نتوانست در میان مصرف کنندگان موفق باشد و پس از مدت زمانی نسبتا کوتاه، بسیاری از برندها تصمیم گرفتند که این تکنولوژی را کنار بگذارند. بنابراین این سوال مطرح می شود که آیا تکنولوژی سه بعدی تلویزیون به طور کامل کنار گذاشته شد یا هنوز هم در برخی از تلویزیون های خاص استفاده می شود؟
در این مقاله، به بررسی دلایل شکست این تکنولوژی، معایب آن، نحوه عملکرد تلویزیون های سه بعدی و امکان تعمیر این نوع تلویزیون ها خواهیم پرداخت. همچنین خواهیم دید که آیا تعمیر تلویزیون سه بعدی پس از خرابی ممکن است یا خیر.
چرا تلویزیون سه بعدی پس از مدتی شکست خورد؟
تلویزیون های سه بعدی در ابتدای ورودشان به بازار، شور و شوق زیادی به وجود آوردند. اما با گذشت زمان و تجربه بیشتر مصرف کنندگان، بسیاری از مشکلات این تلویزیون ها آشکار شد که باعث شکست این تکنولوژی در بلندمدت گردید.
قیمت بالا
علاوه بر این، قیمت بالای تلویزیون های سه بعدی نسبت به تلویزیون های استاندارد موجب شد که مصرف کنندگان تمایلی به خرید آن ها نداشته باشند. تلویزیون های سه بعدی معمولاً قیمتی به مراتب بالاتر از مدل های معمولی داشتند، در حالی که بسیاری از مردم ترجیح می دادند برای دریافت تجربه تماشای فیلم های با کیفیت، تنها به تلویزیون های با وضوح بالا و استاندارد اکتفا کنند.
عینک های ویژه
یکی از دلایل اصلی که باعث شد تلویزیون های سه بعدی در بازار شکست بخورند، استفاده از عینک های ویژه بود. این عینک ها به ویژه در مدل های فعال، برای نمایش تصاویر سه بعدی باید هماهنگ با صفحه نمایش تلویزیون عمل می کردند. در بیشتر مدل ها، تماشای تصاویر سه بعدی تنها با استفاده از عینک های فعال یا غیرفعال ممکن بود.
این عینک ها، اگرچه ممکن بود تجربه تماشای فیلم را جذاب تر کنند، اما در عمل، استفاده از آن ها برای مدت طولانی نه تنها ناخوشایند نبود، بلکه می توانست منجر به مشکلاتی مانند سردرد، خستگی چشم و حتی کاهش لذت تماشای فیلم شود.
کیفیت تصویر پایین
در کنار این مشکلات، یکی دیگر از معایب بزرگ تلویزیون های سه بعدی این بود که کیفیت تصویر همیشه به اندازه‌ای که وعده داده می شد، خوب نبود. برخی از تلویزیون های سه بعدی قادر نبودند تصاویر واضح و دقیق با عمق مناسب ارائه دهند. گاهی تصاویر سه بعدی به صورت تار یا غیرواقعی به نظر می رسیدند و این مسئله تجربه تماشای فیلم را کاهش می داد.
محدودیت پخش
همچنین، عدم پشتیبانی بسیاری از محتواها از فرمت سه بعدی موجب محدودیت در استفاده از این تلویزیون ها می شد. تعداد فیلم ها و برنامه های تلویزیونی که واقعاً به صورت سه بعدی ساخته شده بودند، محدود بود و این باعث می‌شد که مصرف‌کنندگان نتوانند از تلویزیون های سه بعدی به طور کامل بهره ببرند.
فضای اختصاصی
مشکل دیگر تلویزیون های سه بعدی این بود که آن ها به فضای خاصی نیاز داشتند. این تلویزیون ها معمولاً به اندازه مدل های معمولی نبودند و برای تماشای درست تصاویر سه بعدی، بیننده باید در موقعیت خاصی قرار می گرفت. بنابراین، تجربه مشاهده سه بعدی نمی توانست به طور یکسان در تمام زوایا و موقعیت ها لذت بخش باشد.
آیا در صورت خرابی تعمیر تلویزیون سه بعدی ممکن است؟
تلویزیون های سه بعدی، به دلیل پیچیدگی های خاصی که دارند، نیاز به تعمیرات دقیق و حرفه ای دارند. برخلاف تلویزیون های استاندارد، این تلویزیون‌های از تکنولوژی های پیشرفته تری بهره می برند و تعمیر آن ها ممکن است به تخصص بیشتری نیاز داشته باشد. به طور کلی، اگر تلویزیون سه بعدی شما دچار مشکل شود، تعمیر آن ممکن است، اما به دلیل عدم تولید قطعات یدکی مخصوص در بازار، پیدا کردن قطعات و قطعات جایگزین ممکن است دشوار باشد. در این صورت، هزینه های تعمیر ممکن است بالاتر از حد انتظار باشد.
به علاوه، برخی از تولیدکنندگان تلویزیون، دیگر پشتیبانی رسمی از مدل های سه بعدی خود را ارائه نمی دهند، زیرا این تکنولوژی دیگر به طور گسترده در بازار استفاده نمی شود. این موضوع ممکن است باعث شود که تعمیر تلویزیون های سه بعدی حتی از لحاظ اقتصادی به صرفه نباشد. بنابراین، پیش از اقدام به تعمیر، بهتر است ابتدا با یک تکنسین متخصص مرکز سخت افزار ایران مشورت کرده و گزینه های مختلف را بررسی کنید.
تلویزیون سه بعدی چگونه کار می کرد؟
تلویزیون های سه بعدی برای ایجاد تصاویر سه بعدی از تکنولوژی های خاصی استفاده می کردند که عمدتاً به دو دسته تقسیم می شوند: عینک های فعال و عینک های غیرفعال. در تلویزیون های سه بعدی با عینک های فعال، از تکنولوژی شاتر فعال استفاده می شد. این عینک ها به طور هماهنگ با تلویزیون عمل می کردند و به هر چشم تصویر خاصی ارسال می کردند. این تصاویر به طور مجزا برای هر چشم ارسال می شدند تا عمق و ابعاد سه بعدی ایجاد شود. در این تکنولوژی، عینک ها به طور خودکار با فریم های تصویر تلویزیون هماهنگ می شدند و این امر نیازمند استفاده از باتری یا برق برای فعال سازی عینک ها بود.
در تلویزیون های سه بعدی با عینک های غیرفعال، از فیلترهای پولاریزه استفاده می شد. این عینک ها به جای استفاده از تکنولوژی شاتر، تصاویری با دو قطب شده مختلف ارسال می کردند که برای هر چشم به طور جداگانه قابل مشاهده بود. در این روش، نیازی به استفاده از برق یا باتری برای عینک ها نبود، که این امر مزیتی برای برخی کاربران محسوب می شد. با این حال، هر دو روش در عمل مشکلات خاص خود را داشتند که در نهایت منجر به کاهش تقاضا برای تلویزیون های سه بعدی شد.
